Στις Δύσκολες Στιγμές...

Μολονότι αγαπώ απελπιστικα τις Δευτέρες, η χθεσινη -πλέον- μέρα κύλησε αργά και βασανιστικά. Πρώτον, επειδή σηκώθηκα με βαρύ κεφάλι -στα όρια με δριμύ πονοκέφαλο- λόγω εκτεταμένης βοτκοποσίας το βράδυ της Κυριακής (ποιος θα φανταζόταν ότι κάτι που φαντάζει τόσο αθώο όσο η βότκα μπορεί να είναι και ύπουλο μαζί;). Η μέρα μου ξεκίνησε μάλλον low όπως θα έλεγε κάποιος γνωστός μου.

Δεύτερον, αποφάσισα να το παίξω σπιτόγατα. Όχι ότι αυτό είναι κακό απλά είχα επίσης τη φαεινή ιδέα να δω την ταινία "Οι Ώρες" με τις Μέρυλ Στριπ, Τζούλιαν Μουρ και Νικόλ Κίντμαν. Δε λεω εξαιρετική ατμόσφαιρα, σκηνοθεσία, ερμηνείες...αλλά πήγαινα και εγώ γυρεύοντας. Γιατί η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι τόσο μεταδοτική που ακόμα και την αισιοδοξία του Tweety να έχεις σε "ρίχνει" ψυχολογικά σε χρόνο dt. Μελαγχολικά συννεφάκια σκέπασαν τη διαθεσή μου χώρις η ταινία να έχει καν φτασει στο τέλος της.

Στη συνέχεια, σε μία απελπισμένη προσπάθεια να ευθυμίσω ξανά άνοιξα ραδιόφωνο. Κακή κίνηση, καθώς πετυχαίνω αμέσως Amy Winehouse -You Know I'm No Good- και στο καπάκι Adele -Turning Tables. Και όπως ήταν αναμενόμενο γίνομαι ένα με το πάτωμα.

Βασικά σήμερα ήταν μία από τις φορές που η διάθεση μου ήταν αισχρή χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.

Όταν ,λοιπόν, ξημερώνουν αυτές οι μέρες, το μυαλό μου τρέχει σε μια απίστευτη φίλη μου, την οποία θεωρώ μια από τις πηγές της θετικής μου ενέργειας και πιστεύω ότι πέρα από το πτυχίο που θα πάρει μετά από καθιερωμένη τετραετία  φοίτισης σε ΤΕΙ του λεκανοπεδιού Αττικής της αξίζει και απονομή πτυχίου στη συμβουλευτική-ψυχολογία-ψυχοθεραπεία. Γατί από αυτή κλέβω το μάντρα μου (Ανοίγοντας παρένθεση το μάντρα είναι ένας ήχος,συλλαβή,λέξη ή φράση που θεωρείται ικανή να προκαλέσει μεταμόρφωση-πνευματική.Κλείνει η παρένθεση.) που μου θυμίζει ότι οι μαύρες στρεσογόνες στιγμές δεν έχουν θέση στη ζωή μας.

"Εγώ προτείνω να αυτοκτονήσεις."

Τι μάντρα είναι αυτό,θα πείτε.Τι είδους φίλη είναι αυτή,θα βιαστείτε να κατακρίνετε.Μισό λεπτό να σας εξηγήσω. Είμαι ένας άνθρωπος που ανησυχεί πολύ και συνήθως για τους λάθος λόγους, οπως π.χ για τις σχέσεις με το άλλο φύλο και για το πώς φαίνεται ο πισινός μου μέσα στο φχψ φόρεμα. Όταν λοιπόν η ανησυχία με κατακλύζει από την κορφή ως τα νύχια (αν λάβουμε υπόψη ότι είμαι 1,74cm  μιλάμε για πολλή ανησυχία) σκέφτομαι "Εγώ προτείνω να αυτοκτονήσεις." Και αμέσως σκάω στα γέλια γιατί αυτή η φράση με βοηθά να συνειδητοποιήσω πόσο παράλογες είναι οι ανησυχίες μου. Αν δεν αξίζει να ακολουθήσεις τα χνάρια της Virginia Woolf -αγγλίδα συγγραφέας που αυτοκτόνησε,το είδα στην ταινία "Οι Ώρες"- για κάτι τότε γιατί να χολοσκάς γενικά; Ακούγεται αρκετά παράλογο το ξέρω,ίσως και ανόητο, αλλά έχει βοηθήσει σε άπειρες περιπτώσεις.

Γενικά,θεωρώ ότι όλοι μας χρειαζόμαστε ένα μάντρα ή έστω μια φράση που να μας εμπνέει για να μας "καθοδηγεί" πνευματικά στις δύσκολες στιγμές.Μερικές φράσεις τις οποίες αγαπάω και στις οποίες ξαναγυρνάω από καιρό εις καιρό είναι οι ακόλουθες:

"Ζήσε,αγάπα,γέλα." (Live,love,laugh.)

"Ζεις μονάχα μια φορά." (You only live once.)

"Τέλεια ατελής." (Perfectly imperfect)

"Κάνε πράγματα με πάθος ή καθόλου." (Do things with passion or not at all.)

Εσάς ποια φράση σας εμπνέει;

F.

ΥΓ: Ερμ, (ξέρεις εσύ) σε περίπτωση που δε σου άρεσε η ανάρτηση προτίθομαι να σου φτιάξω και άλλα μάφιν,τι λες;