Σκάσε μου ένα χαμόγελο

Πέρασα το πρωινό μου τριγυρίζοντας στην πόλη, αναζητώντας μια μικρή όαση δροσιάς, σκιάς και ησυχίας, και κατέληξα για άλλη μια φορά στο στο βάθος κήπος. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης αυτής δύο στιγμιότυπα, δύο άνθρωποι για να είμαι ακριβείς μου κίνησαν την προσοχή και μου έφτιαξαν τη μέρα.

Ο πρώτος ήταν ένας ιδιαίτερα χαριτωμένος πωλητής σε μαγαζί με αντρικά ρούχα, δύο μόλις βήματα από το στο βάθος κήπος. Εκεί που περπατούσα και ενώ ήμουν σε μια φάση "να εδώ είναι το σημείο όπου στρίβουμε, αναγνωρίζω τα γκράφιτι στον τοίχο" παρατήρησα ότι μου χαμογελούσε και με τα χέρια του σχημάτιζε μια καρδιά μέσα από τη βιτρίνα. Να, κάπως έτσι:

Να ΄ταν η ζέστη; Να ήταν η βαρεμάρα; Αυτή η μικρή, αυθόρμητη -πείτε την και ανόητη αν θέλετε-  κίνηση μου έφτιαξε τη μέρα και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω εκείνο το "κολακεύτηκα, αλλά είμαι τόσο ντροπαλή, ίσως και λίγο χαζούλα" χαμόγελο. Για να βεβαιωθώ ότι δεν ήταν κάποιο παιχνίδι της έλλειψης καφεΐνης, υπερβολικής ζέστης και της καλογυαλισμένης βιτρίνας, συνέχισα να τον κοιτάω. Και με χαιρέτησε! Δεν ήταν της φαντασίας μου. Οπότε τον χαιρέτησα και εγώ. 

Αρκετές ώρες αργότερα, περιμένοντας το τραμ παρατηρούσα μια κοπέλα που καθόταν απέναντι μου στη στάση. Μελαχρινή, Ισπανίδα ή Πορτογαλίδα αν δεν με ξεγελούν τα λιγοστά ακούσματα μου από τις αντίστοιχες γλώσσες. Ήταν όμορφη, όχι όμως εκθαμβωτική, το στυλ της γυναίκας που μπαίνει σε ένα δωμάτιο και τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω  της. Είχε μια ιδιαίτερη, μια μυστηριώδη γοητεία που μου θύμισε τις γυναίκες που φωτογραφίζει ο Scott Schuman για το ιστολόγιο του The Sartorialist. Δεν ήταν τόσο τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, όσο ο τρόπος που στεκόταν, που κοιτούσε τριγύρω, που κρατούσε το τσιγάρο της. 

Καπνίστρια δεν πρόκειται να γίνω, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι πώς με βλέπουν οι άλλοι... Εγώ πότε θα γίνω μάνα απαράμιλλα γοητευτική;

Φιλάκια παντού.

F.